Vroeger als je het allemaal niet meer zag zitten was je “overspannen”, maar in de huidige tijd heet dit Burn-out. Het is je gewoon even allemaal teveel, opgebrand. Ondanks dat je denkt het allemaal op de rit te hebben kun je toch buiten die uitzette lijnen over de grens gaan.
Ik heb dan ook lang gewacht of ik er over zal schrijven, maar hé ook dit is een fase in het leven. Wat nou als je in de filosofie van Yoga het hebt over Yama’s en Niyama’s en je bakt er zelf niets van. Want ondanks de Yoga en de lijnen die je als docent volgt, kun je jezelf heel goed verliezen. Na een periode van kanker kwam het re-integreren. De maatschappij roept je weer. Omdat dat niet lukte ben ik in samenwerking met Solvid voor mijzelf begonnen. Een stap om ZZP-er te worden. Vooral deze vorm om weer in die maatschappij te staan en nog wat met je leven te doen. Daarnaast is een mooie eenmanszaak Annegje’s Zen en Yoga ontstaan. Ik ben er dan ook trots op. Niet alleen op mijzelf maar ook op de mensen die in mij geloofden en het hebben ondersteund.
Naast integreren, starten, mantelzorg en verlies van een ouder komt er een periode dat je jezelf kan verliezen. Dat moment is nu daar. In 2023 heb ik veel over mijzelf ontdekt, waarbij rouw een belangrijk onderdeel is. Dat ik op wilskracht heel goed kan functioneren, totdat de vermijdende klachten zo serieus worden en je instort. Ik heb mijzelf dus opgebrand en daarbij heel veel blessures opgelopen.
Wanneer je lichaam zegt, genoeg, doe dan maar wat het zegt. (bekende onderbuik gevoel) Het heeft even geduurd dat ik echt aan mijzelf kon toegeven dat ik was opgebrand. Dat mijn lichaam in 2023 al signalen gaf waar ik totaal aan voorbij ging. Met alle gevolgen van dien. Doodmoe, evenwicht kwijt, duizelig, een arm die niet meewerkt, huilen (rouw) en constant zorgen heeft zijn tol ge-eist. Waar ik voor mijn kanker dit nog snel kon laten herstellen, is dat helaas nu niet het geval. Het heeft meer tijd nodig.
Inmiddels ben ik langzaam weer met re-integreren begonnen, maar waar mijn hoofd zegt wat je moet doen, straft mijn lijf het gelijk af. De duizeligheid en vermoeidheid is hier een dominante factor. Naast dat ook ik ouder word, (lastig gegeven) moet ik mijn lijf weer leren te vertrouwen. Want dat stukje vertrouwen ben ik kwijt. Als je in je hoofd de wereld ziet draaien, je doodmoe op de bank zakt en je hoofd overuren draait. Rust is een devies. Als iedereen zich daaraan houdt is dat een prima raadgever. Voor nu doe ik mijn best. Maar heb inmiddels geleerd dat als het lijf roept: stop! ik ook daadwerkelijk rustig aan moet doen. Ik doe op mijn vermogen wat lukt, kan en haalbaar is. Lichamelijk als fysiek.
Kom ik terug? Tuurlijk maar wel met de nadruk op “rustig” en dan gaat het goed komen.