Het afgelopen jaar 2022 ging eigenlijk heel goed. Tot er iets in mei veranderde in de linkerkant van mijn zijde. Het voelde af en toe of er iets uitscheurde of een mes tussen de ribben. Natuurlijk ga je zelf zoeken. Je masseert eens, je rekt eens extra, je gaat naar de huisarts en je neemt rust. Maar wanneer het niet over gaat wordt het wel heel vervelend.
Afgelopen weken schoot de paniek er dan ook in “het zal toch niet”. Ook in 2015 begon alles met vage kwaaltjes, griepjes, pijntjes tot het in augustus mis ging. Nu 7 jaar later heb ik weer zo’n jaar. Misschien helemaal niets, maar die rode knop staat nu wel in “alarm”. Na wat onderzoeken kreeg ik het devies, ga eens naar een masseur. Uiteraard heb ik dit opgevolgd maar was een korte oplossing, ook uit foto’s maken kwam toen niks. Sinds enkele weken is de pijn niet te harden. Je lacht, gaat vrolijk door en hoopt op het beste. Maar wanneer de oksel zo’n vervelend gevoel geeft dat het uitstraalt naar linkerzijde, linkerrug, linkerarm en borst ben ik toch wel wat harder aan de bel gaan trekken.
Zo blijkt maar weer dat de rode knop nooit heel ver is. En dat het huilen je nader kan staan dan het lachen. Dat les geven veel heeft gebracht maar jezelf ook kwijt raakt. Inmiddels heb ik mijn groepen op de hoogte gesteld dat het niet zo lekker gaat. Eerlijk blijven duurt het langst. Daarbij heb ik veel lieve berichtjes gehad. Na controle bij de chirurg en neuroloog gaan we nu komende woensdag de petscan in.
Diep in mijn hart hoop ik dat het niets is, gewoon een spier, iets in de botten maar geen k……r. De spanning is hoog en het voelt niet goed. En dan voel je je alleen. Heel alleen. Want alleen jij voelt in gevoel en emotie wat het met je doet. Het voelt absoluut niet prettig.
Vanochtend toch een les geprobeerd en was blij even de gedachten te verzetten, maar ik kwam er ook achter dat ik mij als een vogel voelde met een lamme vleugel. Mijn vingers zijn gekruist, ik lach en probeer optimistisch te blijven maar ………
Don't look back 